-Προς τους φίλους του FB

Λίγα λόγια για το χθεσινό, απροειδοποίητο σφράγισμα του λογαριασμού μου στο FB από το σύστημα.

Πρώτα από όλα το ζήτημα της ανωνυμίας. Για όσους πιθανόν θα παρασυρθούν να πιστέψουν ότι το οξύ καμία φορά ύφος των αναρτήσεών μου στο FB οφείλονταν στην ασφάλεια που μου παρείχε η οχύρωση πίσω από ένα ψεύτικο όνομα.

Ο λογαριασμός με το διακριτικό "Έρμιππος" δεν υπήρξε ανώνυμος. Υπήρξε, για όσο διάστημα υπήρξε, μόνον παιγνιωδώς ψευδώνυμος. Το πραγματικό μου όνομα ήταν σχεδόν πάντα στην διάθεση κάθε ενός, που είτε με δική μου είτε με δική του πρωτοβουλία συνομιλούσε μαζί μου στο ίνμποξ, για κάτι περισσότερο από μια απλή καλημέρα. Εκατοντάδες από τους δικτυακούς φίλους γνωρίζουν ήδη, εδώ και καιρό, ποιος είμαι. Κάποιοι δε από αυτούς είναι πια και καλοί προσωπικοί φίλοι.

Το πιο σημαντικό και πολύ κρίσιμο, όμως, είναι ότι τα πλήρη, πραγματικά μου στοιχεία είναι από καιρό σε γνώση και των επίσημων κρατικών αρχών. Τα γνωρίζουν, για παράδειγμα, οι εισαγγελικές αρχές διαφθοράς, για να αναφέρω μόνον κάποιες από αυτές. Και τα γνωρίζουν επειδή τα γνωστοποίησα εγώ ο ίδιος. Ήταν την εποχή που έκανα στην ομώνυμη ιστοσελίδα μου τις αποκαλύψεις για το κολοσσιαίο σκάνδαλο των προμηθειών υγείας. Το γεγονός ότι οι αναρτήσεις εκείνες, -τις οποίες μπορεί κανείς να βρει εύκολα εδώ ακόμη και σήμερα-, περιείχαν βαρύτατες καταγγελίες για επώνυμους αστέρες της πολιτικής μας σκηνής, μου δημιουργούσε την ηθική υποχρέωση να αποκαλύψω την ταυτότητα μου ενώπιον των αρχών, αναλαμβάνοντας προσωπικά την ευθύνη για όσα έγραφα. Και αυτό ακριβώς έκανα, χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμό. Κανείς συνεπώς δεν δικαιούται να με κατηγορήσει για ανώνυμη διασπορά φαιών ειδήσεων ή για ανεύθυνη συκοφαντία. Όποιος, πραγματικά ενδιαφερόμενος ή θιγόμενος ήθελε μπορούσε να με εντοπίσει με ένα δυο απλά κλικ. Κανείς δεν το έκανε και αυτό σημαίνει πολλά.

Ακολουθεί το ερώτημα του αν θα συνεχίσω την παρουσία μου στο ΦΒ. Η απάντηση, για την ώρα, είναι, μάλλον όχι. Και είναι όχι επειδή δεν μου αρέσει να με εκβιάζουν και να με κακομεταχειρίζονται.

Χθες το πρωί, καθώς διάβαζα την ροή των αναρτήσεων, είδα ξαφνικά μπροστά μου μια άδεια οθόνη. Κάτι σαν τις μαύρες οθόνες της κρατικής μας ραδιοτηλεόρασης, αυτές που είχαμε δει όλοι μας, το ίδιο ξαφνικά, πριν από δεκαπέντε μήνες. Χωρίς να προηγηθεί καμία ειδοποίηση, χωρίς καμία εξήγηση. Χωρίς, -και αυτό είναι το πιο σημαντικό-, καμία δυνατότητα πρόσβασης, έστω μη λειτουργικής, έστω αμιγώς ατομικής, για άντληση στοιχείων και πληροφοριών μόνον, στο περιεχόμενο της σελίδας μου, που, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί και παραμένει προσωπική πνευματική μου ιδιοκτησία. Δεν είχα το δικαίωμα και την δυνατότητα ούτε καν να διαγράψω τον λογαριασμό, αφού δεν διέθετα και εξακολουθώ ακόμη να μην διαθέτω πρόσβαση σε αυτόν.

Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με τραμπουκισμό, με ολοκληρωτική συμπεριφορά, με ακραία εκμετάλλευση υπερέχουσας θέσης, από ένα ιδιωτικό μονοπώλιο, το οποίο θεωρεί ότι μπορεί να ορίζει και να επιβάλλει τους όρους του, με όπλο την καταχρηστική, ακαριαία στέρηση των υπηρεσιών του, όταν πια εκτιμήσει ότι αυτές μας είναι απολύτως απαραίτητες και αναντικατάστατες.

Διαθέτω ένα παρελθόν εντονότατης εμπλοκής στην κρατική διοικητική δραστηριότητα και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι, η χειρότερης μορφής αυθαιρεσία του κράτους κατά του πολίτη, είναι ευκολότερα αντιμετωπίσημη από αυτήν που αντιλαμβάνομαι πλέον ότι είναι σε θέση να μας επιφυλάσσουν τα πανίσχυρα και άρτια νομικά οχυρωμένα ιδιωτικά μονοπώλια. Ενώπιον του κράτους, όσο κακό και αν είναι αυτό, όσο ύπουλο και απρόθυμο να μας τα παραχωρήσει, διαθέτουμε δικαιώματα, που μπορούμε με συντεταγμένες διαδικασίες να διεκδικήσουμε. Ενώπιον των ιδιωτικών μεγαθηρίων, όμως, όχι. Το μέλλον, υπό αυτές τις συνθήκες, συνθήκες επερχόμενης νέας φεουδαρχίας, προδιαγράφεται, νομίζω, ζοφερό.

Σε κάθε περίπτωση, οι ξαφνικές μαύρες οθόνες δεν ταιριάζουν στην αισθητική μου. Όπως δεν ταιριάζουν και οι εκβιασμοί. Δεν θα επικαλεστώ το γεγονός ότι το ΦΒ ανέχεται μυριάδες λογαριασμούς, που λειτουργούν εμφανέστατα με ψεύτικα ονόματα και παρεμβαίνει επιλεκτικά μόνον, για να κλείσει κάποιους από αυτούς, μετά από "αναφορές". Προφανέστατα πιστεύει ότι όλοι όσοι κάνουν αυτές τις "αναφορές" τις κάνουν για καλό σκοπό, με αγνά κίνητρα, για την διατήρηση της ηθικής και της τάξης του κόσμου. Είναι μάλλον οι άνθρωποι που χρειάζεται. Αυτό ασφαλώς είναι δική του υπόθεση και ως ιδιωτική επιχείρηση δικαιούται θαυμάσια να το κάνει.

Αντίστοιχα, όμως, δικαιούμαι και εγώ να απαιτώ σεβασμό και, αν μη τι άλλο, δικαίωμα ακώλυτης, ατομικής τουλάχιστον, πρόσβασης στην πνευματική μου ιδιοκτησία και δικαίωμα διαγραφής και εξαφάνισης της από τα συστήματα του ΦΒ, όποτε και αν το θελήσω, μετά από μια προειδοποίηση και την ανάλογη εύλογη προθεσμία. Η διατήρηση της εκεί, με ταυτόχρονη πλήρη και απροειδοποίητη στέρηση της δυνατότητας μου να την δω και να την χειριστώ προσωπικά, ισοδυναμεί με ακραία και καταχρηστική βία και αυθαιρεσία. Εννοείται ότι δεν ζητώ την δημοσιοποίηση της ούτε την χρήση των υπηρεσιών διασύνδεσης με τρίτους. Αυτά είχε κάθε δικαίωμα να μου τα στερήσει.

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν νομίζω ότι θα ήθελα να εξακολουθήσω να απολαμβάνω τις καλές υπηρεσίες της πλατφόρμας. Είναι κάτι που θίγει την ελευθερία και την αξιοπρέπεια μου. Μπορώ να συνεχίσω να ζω χωρίς το ΦΒ, αλλά όχι και χωρίς αυτές.

Όσο για το κακό που πιθανόν προκαλούσα σε μερικούς, που θίγονταν από τις αναρτήσεις μου; Μάλλον πρόκειται για φόβο ελαφρώς υπερεκτιμημένο. Οι καλοί αυτοί άνθρωποι, που ακόμη μας κυβερνούν, δεν χρειάζονται βοήθεια. Δυσφημούν οι ίδιοι τον εαυτό τους, πιο δραστικά και πιο αποτελεσματικά από εκατό και χίλιους σαν και μένα.

Tweet

-Προς εκσυγχρονιστές-ρεαλιστές

Κάνει τον γύρο των social media άλλη μια βαθύτατα βλακώδης δήλωση υπουργού της κυβέρνησης, Αυτή του Αργ. Ντινόπουλου, που πρόκειται να αγωνιστεί για να μην μειωθούν ακόμη και μη παραγωγικές θέσεις μισθοδότησης υπαλλήλων από το δημόσιο, προκειμένου να μην αυξηθεί και άλλο η ανεργία.

Πιστεύω πως η δήλωση προσλαμβάνεται τελείως λανθασμένα από την κοινή γνώμη, ως ψηφοθηρική λαϊκιστική προσέγγιση ενός κομματικού συστήματος, του οποίου η ισχύς και μακροημέρευση βασίζεται στην πελατειακή σχέση του με τους ψηφοφόρους και κυρίως με αυτούς που έχει διορίσει το ίδιο στο δημόσιο.

Και υπό την έννοια αυτή είναι αναγκαίο κακό, στην πορεία σωτηρίας της χώρας. Κάτι που θα εξαλειφθεί σιγά σιγά, με το πέρασμα του χρόνου και που σήμερα πρέπει οπωσδήποτε να ανεχθούμε. Άλλωστε για να σώσουν την πατρίδα τα συγκεκριμένα κόμματα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και με τέτοιο κακό λαό, που μόνον από αυτά καταλαβαίνει, μόνον έτσι, με τον λαϊκισμό και την χρήση των μεθόδων που πιάνουν στην πιάτσα μπορούν να επιβιώσουν, για να καταφέρουν να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο τους.

Έτσι μάλλον πρέπει να σκέφτονται αυτοί που στηρίζουν την κυβέρνηση ως κακή μεν αλλά ως ότι καλύτερο διαθέτουμε δε. Οι λεγόμενοι και αυτοαποκαλούμενοι ρεαλιστές - μεταρρυθμιστές. Και σε αυτούς απεθύνεται η ανάρτηση.

Οι καλοί και μαλλον καλοπροαίρετοι αυτοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, όμως, κάτι βασικό, κάτι που φαίνεται πλέον και δια γυμνού οφθαλμού. Ότι αυτή η πρακτική των κυβερνώντων, πρακτική άνευ όρων στήριξης του δημόσιου τομέα από το κομματικού κράτους, δεν είναι αποτέλεσμα πρόσκαιρου συμβιβασμού με μια αναπόφευκτη πραγματικότητα,δεν είναι τακτικισμός, στην πορεία προς την επίτευξη ενός άλλου, σημαντικότερου στόχου, αλλά αντίθετα πιστή εφαρμογή εδραιωμένων αυτοτελών αντιλήψεων.

Πολύ απλά οι κυβερνήτες μας δεν δρούν με την λογική του μικρότερου κακού, στο πλαίσιο μια πορείας αλλαγών και εκσυγχρονισμού. Αντίθετα πιστεύουν βαθιά αυτό που κάνουν. Επειδή είναι πλήρως ανίκανοι να αντιληφθούν την οικονομική σχέση του ιδιωτικού με τον δημοσίου τομέα, τους όρους παραγωγής των πόρων που καταναλώνει ο δεύτερος και εν τέλει την προέλευση των χρημάτων, με τα οποία σιτίζονται οι ίδιοι καθώς και οι υπάλληλοι του κράτους.

Οι κυβερνώντες πιστεύουν βαθύτατα στην ύπαρξη των λεφτόδενδρων, τουλάχιστον όσο και αυτοί που οι ρεαλιστές αποκαλούν ψεκασμένους και ονειροπαρμένους. Και επιπλέον πιστεύουν ότι αυτά τα λεφτόδενδρα υπάρχουν αυτοσυντηρούμενα και καλά κρυμμένα στις αυλές των φορολογουμένων του ιδιωτικού τομέα. Έτσι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να τα ανακαλύψουν και να τα τρυγήσουν, για σκοπούς δημοσίου συμφέροντος.

Οι κυβερνώντες είναι πεπεισμένοι ότι ο προς φορολόγηση πλούτος υπάρχει, άσχετα αν δεν φαίνονται οι πηγές προέλευσης του. Και αυτό επειδή κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια και, όπως είναι φυσικό, θεωρούν τους πολίτες περισσότερο διεφθαρμένους από αυτούς. Όπως αυτοί μάζεψαν και αποθησαύρισαν για χρόνια, σε ασφαλή καταπιστεύματα και τράπεζες του εξωτερικού, έτσι νομίζουν ότι πρέπει να έχουν κάνει και οι πολίτες. Οι οποίοι πλέον πρέπει να πιεστούν ανελέητα, μέχρι να αποκαλύψουν και να παραδώσουν στο κράτος τους κρυμμένους τους θησαυρούς. Το ότι αυτοί οι θησαυροί μπορεί να μην υπάρχουν δεν περνάει καν από το μυαλό τους.

Υπό την έννοια αυτή, αυτό που στηρίζουν οι ρεαλιστές δεν είναι μια σταδιακή πορεία μετ΄εμποδίων προς τον εκσυγχρονισμό, όπως θέλουν να πιστεύουν, αλλά μια πορεία προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Διότι όταν έρθει το αναγκαστικό τέλος θα μας βρει χωρίς αποθέματα. Ή, μάλλον, το τέλος αυτό θα προκληθεί από την εξάντληση των αποθεμάτων. Κάτι που θα καταστήσει ένα νέο ξεκίνημα αδύνατον.

Εάν η έκρηξη είχε προκληθεί, όπως έπρεπε, για πολιτικούς λόγους, από την αρχή αυτής της περιπέτειας, θα μας είχε μείνει ένα κομπόδεμα για μια νέα προσπάθεια. Ενώ τώρα, θα τελειώσουμε μοιραία από καθολική υποθρεψία, σε κατάσταση μη αναστρέψιμης καχεξίας.

Tweet